Warszawski mezalians

No i stało się, popełniłam mezalians - warszawski. Ze słoika stałam się lemingiem.  Miał rację ten, kto powiedział, że jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego. Słaby ze mnie leming. I słoik też ze mnie nienajlepszy.

Jestem słoikiem (słabym) bo:

- przywożę do domu słoiki, ale głównie z Mokotowa – od teściowej;

- płacę podatki tu, gdzie mieszkam;

- robię zakupy tu, gdzie mieszkam;

- gdy ktoś mnie pyta skąd jestem, mówię, że ze wsi.

Jestem lemingiem (słabym) bo:

 - mieszkam w Miasteczku, ale w bloku określanym przez miejscowych tanim szkaradztwem dla  słoików (żadnych marmurów na klatkach i elewacji z piaskowca);

- nie głosowałam na Hannę Gronkiewicz Waltz ani na Donalda Tuska;

- nie mam zbyt wielu markowych ubrań, a te, które mam, kupiłam na wyprzedaży;

- nie byłam jeszcze na kawie w „Małej Czarnej”’

- zakupy robię częściej w Biedronce niż w Almie.

źródło: kwejk.pl